Wieś ulicówka, po raz pierwszy wzmiankowana w 1244 r. jako Nouaues w dokumencie biskupa wrocławskiego Tomasza I. Wieś lokowana na prawie niemieckim.
Z 1318 r. pochodzi dokument potwierdzający istnienie kościoła św. Szymona i Tadeusza. Wieś podlega wtedy biskupstwu wrocławskiemu.
Dopiero w 1810 r. , po sekularyzacji majątku kościelnego, wieś została przejęta przez urząd pruski – königl. Domain Rent Amt Neumarkt.
W początkach XX w. ludność trudniła się głównie uprawą roli i hodowlą zwierząt. W pobliżu wsi działał wiatrak (istniał jeszcze w 1939 r.), we wsi znajdował się również browar, sklep kolonialny, piekarnia, gospoda, restauracja, kościół katolicki i szkoła katolicka
Administracyjnie wieś podlegała powiatowi Środa Śląska, po 1945 r. w gminie Kąty Wrocławskie.
Kościół , położony w centrum wsi, pierwotnie był świątynią wczesnogotycką, która jednak została zniszczona w XVII w. w wyniku działań wojennych. W XVIII w. dwukrotnie kościół przebudowywano, a ostateczny kształt zyskał dopiero w 1858 r. Nowa budowla została wybudowana w stylu neoromańskim, na rzucie prostokąta z prezbiterium w kształcie absydy , wieżą na rzucie kwadratu oraz z zakrystią i kruchtą.
Większa część zabudowy wsi powstała w II poł. XIX wieku. Elementem wyróżniającym tę wieś są przydrożne kapliczki (ul. Główna 12 i Główna 20), wystawiane przy większych gospodarstwach, niestety nie wszystkie dotrwały do czasów obecnych.
Za wsią, przy torach kolejowych, zachował się dom dróżnika, typowy dla zabudowy kolejowej II poł. XIX i pocz. XX w.
Warto też zwrócić uwagę na granitowy krzyż pokutny z XIV/XV w., przy ul. Głównej, w pobliżu domu nr 5, jak również na zlokalizowany przy wjeździe do wioski pomnik mieszkańców Nowej Wsi Kąckiej poległych na frontach I wojny światowej. W środkowej części południowej ściany bocznej wyryte są nazwiska i daty śmierci.